در حالی که تمام دستگاههای تبلیغاتی غرب با ارائه انواع تفکرات غربی و به نمایش گذاشتن کریه ترین الگوهای زندگی وارد صحنه اجتماعی – فرهنگی ایران شده اند روند کیفی سی ساله سینمای ایران به دلایل متعدد نشانی از دارا بودن یک حرکت منظم هدفمند را در خود نمی بیند ، به عبارتی در این حوزه بسیار می بایست پرکارتر از اکنون خود باشیم. باید پذیرفت که حال سینمای ایران چندان خوب نیست . اگرچه در طول یک سال شاهد برگزاری جشنواره فیلم هایی تحت عناوین مختلف و با اهداف مختلف هستیم لیکن نمی‌توان انکار کرد که جشنواره فیلم فجر از مهم ترین اتفاقات فرهنگی سال در کشورمان و آیینه فعالیت های یک ساله سینما گران ایرانی است . جشنواره ای که رقابتی بودن تنها ملاک آن نبوده است و محلی است برای نمایش تمامی فیلم های سال آتی. و این که هر سال در آن شاهد سیاستی دیگر می باشیم و گاه در برخی از دوره ها بسیار دورتر از اهداف نظام هستند . همواره هر سال به دلیل عدم ثبات و اعمال سلیقه؛ نبود سیاست گذاری کلی در جشنواره 31ساله فیلم فجر کاملا مشهود است و تا زمانی که چنین باشد چگونه می توان از سینمای ایران توقع ایجاد و پی ریزی یک حرکت اجتماعی و فرهنگی منطبق با آرمانهای یک نظام داشت که خود برخواسته از آن نظام است؟
هر چند بنا بر شواهد موجود در دو دوره اخیر شاهد تغییراتی مثبت در روند جشنواره بوده یم اما صرف اکتفا به ظاهر سازی و نبود سیاست گذاری کلی برای مهم ترین جشنواره سینمایی کشور ، ممکن است این تغییرات مثبت را چندان مثمر ثمر نسازد و مدیران و سیاست های آن پس از اتمام جشنواره به تاریخ جشنواره سپرده شوند.
وقتی پای سلیقه در میان است و دبیرخانه دائمی فعال و متفکر برای چنین جشنواره هایی وجود ندارد باید پذیرفت که چنین جشنواره هایی ثبات کافی نداشته تا چه رسد به تاثیر گذاری در روند کلی سینمایی کشور در جهت فرهنگ سازی برای نظامی اسلامی و انقلابی.
اگر چنین جشنواره هایی از یک سیاست گذاری کلی درست و مداوم با دارا بودن اتاق فکر برخوردار باشد بی شک می‌تواند در کنار نمایش رقابتی آثار، تاثیرات زیادی بر روند فیلمسازی کشور داشته باشد به گونه ای که هم می توان به ذائقه فرهنگی مردم جهت مثبت داد و هم این که به تناسب آن دست اندکاران عرصه فیلم سازی را جهت دهی و حمایت نمود.
