اندیشکده راهبردی تبیین – رابرت کان با مثال زدن چند تحریم اقتصادی علیه کره شمالی، ونزوئلا و روسیه می نویسد: در موضوع کره شمالی، طرح «مقابله تحریمی علیه دشمنان آمریکا» کشورهایی را که از تحریم های اعمالی علیه این کشور تبعیت نکنند را از عملکرد در آب های آمریکا و یا بارگیری در بنادر این کشور منع می کند و محدودیت ها علیه محصولات تولید شده توسط نیروی کار اجباری کره شمالی را افزایش می دهد. برای ایران، بسته تحریم ها، مجازات هایی را علیه افرادی که در برنامه موشکی بالستیک این کشور مشارکت دارند و تاجران مرتبط با این افراد، اعمال می نماید. به نظر می رسد این اقدام با سیاست های دولت ترامپ همراستا است. [دولت] ترامپ درحالیکه به (برجام)[1] پایبند است، به نظر می رسد جهت رویارویی با برنامه تسلیحات متعارف ایران و حمایت این کشور از ستیزه جویان!، آماده ایجاد یک کمپین فشار اقتصادی است.
برای اطمینان، در رابطه با هر یک از پرونده ها، یک وضعیت منطقی قدرتمند برای استفاده گسترده تر از تحریم ها مشاهده می شود. به طور ویژه در مورد ونزوئلا، تحریم های شدید مالی، توان دولت این کشور را برای ادامه تهیه پول جهت پرداخت بدهی ها محدود می سازد، بویژه هنگامی که این (تحریم ها) بهبود آینده این بخش را دشوار تر می سازند، می بایست در اولویت اصلی قرار گیرند.
اما آیا آونگ، نوسان بسیاری داشته است؟
خصیصه مداوم رویکرد دولت ترامپ در مواجهه با شمار فزاینده چالش های سیاست خارجی، خواست آن برای اقدام سریع جهت اعمال موانع اقتصادی دوجانبه در مسیر تجارت و امور مالی بوده است، که از آن جمله می توان به تحریم ها اشاره نمود. در حالیکه در هر پرونده می توان وضعیتی قانع کننده برای بهره گیری از تحریم ها تعریف کرد، سخت است که نتوان نتیجه گرفت که استفاده از تحریم به راه حل منتخب بدل گردیده است، یک چاقوی سوئیسی دارای ابزار آماده (همه کاره) درست متناسب برای هر چالش سیاست خارجی.
[phps] if ( get_post_meta($post->ID, 'stitr2', true) ) : [/phps] [quote align="left"] [phps] echo get_post_meta($post->ID, "stitr2", true);[/phps] [/quote] [phps] endif; [/phps]
بدون شک، تحریم ها زمانی نیرویی رو به رشد در دیپلماسی بوده است. حملات یازدهم سپتامبر موجب علاقه مجدد سیاستگذاران به تحریم شد و توسط یک سلسله دستورالعمل اجرایی و همچنین قوانین (بخش 311 لایحه میهن دوستی)، تمرکز مجدد بر تحریم های مالی و تلاش برای بکارگیری قدرت تحریم ها جهت متوقف ساختن جریان های مالی در سراسر مرزها پشتیبانی گردید. در پرونده های متفاوتی چون کره شمالی، ایران و روسیه، تحریم های مالی به عنوان نیروی محرکه سیاست خارجی آمریکا، منطق و ارزشی جدید یافته اند. بنابراین، این اظهار نظر که استفاده شدید از تحریم های مالی از هر جهت جدید است، می تواند اشتباه باشد.
سوال این است که آیا این آونگ در حال حاضر قویا به نفع استفاده بیشتر از تحریم ها در حال نوسان است یا خیر. به طور ویژه در رابطه با روسیه، هدف از بهره گیری از تحریم های “هوشمندانه”[2] و “نامتقارن”[3] مالی توسط دولت اوباما آن بود که ضمن محدود ساختن آسیب به شرکت های آمریکایی و به طور کلی تر سیستم مالی جهانی، هزینه های قابل توجه بر دولت روسیه وارد گردد. این بدان معنا بود که هنگام ارزیابی تشدید تحریم ها، هزینه های بالقوه طولانی مدت به بازارهای جهانی (نظیر ریسک زدایی توسط شرکت ها، اقدامات متقابل و هزینه های بلند مدت توقف تجارت و امور مالی) به دقت مورد بررسی قرار می گرفتند. گزارش های آن زمان نشان می دهد که دولت اوباما به طور جدی مسئولیت حفظ، آزاد بودن و تقویت سیستم تجارت و مالی جهانی را برعهده داشته است.
[phps] if ( get_post_meta($post->ID, 'stitr3', true) ) : [/phps] [quote align="left"] [phps] echo get_post_meta($post->ID, "stitr3", true);[/phps] [/quote] [phps] endif; [/phps]
اگر همانطور که بسیاری استدلال کرده اند، ما در میانه یک تغییر اساسی در سیاست هایمان قرار داریم، [یعنی] حرکت از بحث های میان چپ-راست به سمت نقطه ای که بحث میان طرفداران سیاست های اقتصادی بازتر و بسته تر در جریان است، من در شگفتم که آیا این دولت و طرفداران آن [در چنین شرایطی] دستیابی به توازن واقعی را آسان خواهند یافت یا خیر. گزارشات حول بررسی های تجاری اخیر در دولت ترامپ از این موضوع حکایت دارند که درحالیکه بازار آزاد طرفداران زیادی دارد، اما این موضوع روشن است که مهم ترین تصمیم گیران تجاری دارای گرایش های حمایت گرایانه از صنایع داخلی[4] بوده و خواهان بهره گیری از اقدامات یک جانبه برای رسیدگی به نارضایتی های موجود هستند. آیا این امر می تواند به طور مشابه در رابطه با تحریم ها درست باشد؟ بدون حضور طرفداران بازار آزاد در این عرصه (بر سر میز)، به هنگام اتخاذ تصمیمات، این خطر که تحریم به عنوان گزینه ای آسان و بدون هزینه های اقتصادی قابل توجه نگریسته شود، وجود دارد. بدون کنترل و برقراری موازنه، خطر استفاده بیش از حد از تحریم ها بسیار زیاد است.
[phps] if ( get_post_meta($post->ID, 'stitr4', true) ) : [/phps] [quote align="left"] [phps] echo get_post_meta($post->ID, "stitr4", true);[/phps] [/quote] [phps] endif; [/phps]
در اینجا یک موضوع کنایه آمیز خاص وجود دارد. در رابطه با تحریم های روسیه، دولت ترامپ نمی خواهد در قبال تحریم ها غیرقابل انعطاف باشد، اما کنگره به درستی بر بازنگری آن اصرار داشت. گذشته از روسیه، به نظر می رسد خواست و تمایل گسترده از سوی دولت ترامپ برای تحریم تجاری و سرمایه گذاری، در راستای نیل به اهداف اقتصادی و سیاست خارجی، افرادی که برای رهبری ایالات متحده و حمایت از یک بازار جهانی آزاد و یکپارچه ارزش زیادی قائل هستند را نگران کرده است. اگر اعتماد به قابل اطمینان بودن بازارها از میان برود، هزینه های اقتصادی بوجود می آید که می توانند در گذر زمان به دلیل بهره گیری مکرر از تحریم ها، شدت گیرند.
همانطور که پیشتر استدلال گردید، به نظر می رسد در هر یک از موارد اخیر، توسعه تحریم ها بهترین مجموعه گزینه های دشوار باشد. اما می بایست با نگاهی به جلو، نگران نوسان شدیدتر این آونگ در آینده باشیم، زیرا که تحریم ها بسیار آسان به یک گزینه بدل می شوند. برای برخی چیزها، چاقوی نظامی سوئیسی ابزاری مناسب است، اما برای درمان آماس آپاندیس، من ترجیح می دهم دکتر را ببینم.
پی نوشت ها:
[1] Joint Comprehensive Plan of Action
[2] smart
[3] asymmetric
[4] protectionist
***
این مطلب، صرفاً جهت اطلاعِ مخاطبان، نخبگان، اساتید، دانشجویان، تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران ترجمه شده و الزاماً منعکس‌کننده‌ی مواضع و دیدگاه‌های اندیشکده راهبردی تبیین نیست
